Het gedicht Wibautotisme van Kristian Kanstadt is geschreven in 1980 na de opening van de metro, als aanklacht tegen de vernieling die de aanleg aanrichtte in de Weesper- en Nieuwmarktbuurt. Het is ook een kritische kijk op de elektronische omgeving die in de jaren 70 en 80 in de Wibautstraat en omgeving werd gecreëerd: een omgeving gekenmerkt door autisme.

Kristian kwam bij Karim op bezoek, wilde zijn sloepje lenen om het gedicht onder de ophaalbrug in de Wibautstraat te hangen. Ze kregen de tip hiervoor bij de commissie beeldende kunst aan te kloppen. Ten slotte gaf de gemeente tot hun stomme verbazing de opdracht dit gedicht in panelen onder de M.S. Vaz Diasbrug op te hangen. Het hangt daar sinds eind september 1982.

De vormgeving is erop gericht op grote afstand leesbaar te zijn. Van dichtbij is dit moeilijker. Daardoor is het een bijzonder tijdverdrijf voor de wachtenden. Ontelbare passanten kennen het, maar wat zien ze?

De heropening is een herbeleving, ter viering van het veertigjarig bestaan. Een herbeleving is strikt gesproken het naspelen of uitbeelden van historische gebeurtenissen, meestal op de plaats waar deze oorspronkelijk plaatsvonden, in dit geval door dezelfde deelnemers als in 1982.