Bouw nog es ja ga eens wat te leven halen en een supermarkt –
rrroltrap op elektronies deuren door ‘zeg ‘ns u niet dringen !’
denkmal huh heel ’t geest vertrappende werk op en in – uit en toch
had haast mijn bood- schappentas genomen en stel raakte
slagboodschap slaan – – even van Waterloo tot Weesper ondergronds
te laat opzij een kantoor ! Klaar met ’n walkietalkie die klik’kt
modern zo’n revolutionaire zerk die kijkt op mij en m’n huis neer – –
zo me laatste zin kant noch wal … bedenk leven op een brug… is auto
onder Wibaut gaan – – zolen van beton – ik sjees langs de videospion
Zegel? Wat? Wacht wat op een kassa- bon niet is uitgedacht !
op ’n bumper na aan het Wibautotisme ontkomen- een zebra
damp en gif ’n boodschap schipperend op ozon … en dat is al
Heropening Wibautotisme
Het gedicht Wibautotisme van Kristian Kanstadt is geschreven in 1980 na de opening van de metro, als aanklacht tegen de vernieling die de aanleg aanrichtte in de Weesper- en Nieuwmarktbuurt. Het is ook een kritische kijk op de elektronische omgeving die in de jaren 70 en 80 in de Wibautstraat en omgeving werd gecreëerd: een omgeving gekenmerkt door autisme.
Kristian kwam bij Karim op bezoek, wilde zijn sloepje lenen om het gedicht onder de ophaalbrug in de Wibautstraat te hangen. Ze kregen de tip hiervoor bij de commissie beeldende kunst aan te kloppen. Ten slotte gaf de gemeente tot hun stomme verbazing de opdracht dit gedicht in panelen onder de M.S. Vaz Diasbrug op te hangen. Het hangt daar sinds eind september 1982.
De vormgeving is erop gericht op grote afstand leesbaar te zijn. Van dichtbij is dit moeilijker. Daardoor is het een bijzonder tijdverdrijf voor de wachtenden. Ontelbare passanten kennen het, maar wat zien ze?
De heropening is een herbeleving, ter viering van het veertigjarig bestaan. Een herbeleving is strikt gesproken het naspelen of uitbeelden van historische gebeurtenissen, meestal op de plaats waar deze oorspronkelijk plaatsvonden, in dit geval door dezelfde deelnemers als in 1982.